Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sedulo, inquam, faciam. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Age, inquies, ista parva sunt. Deprehensus omnem poenam contemnet. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Duo Reges: constructio interrete. Quaerimus enim finem bonorum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Recte dicis;: Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Non igitur bene.: Nescio quo modo praetervolavit oratio.
Cur iustitia laudatur?: Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.
Immo videri fortasse.: Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Bork

Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.

Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet.
Prioris generis est docilitas, memoria;
Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
Quibusnam praeteritis?

Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine,
alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura
nos ipsa deductura sit.

Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant
et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt,
quodcumque veri simile videatur.

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim.
O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Ea denique omni vita, quae in una virtute consisteret, illam vitam, quae etiam ceteris rebus, quae essent secundum naturam, abundaret, magis expetendam non esse, sed magis sumendam.